Ναυτική ιστορία «Υπολοστρόμε, βίρα ένα κλειδί το αρχίδι σου»

Ιούνιος του 1966, μπρωτομπαρκάρισα από τον Πειραιά με το «ΛΥΔΙΑ» της ΕΛΜΕΣ ένα βαπόρι φορτηγό – επιβατηγό.

Όλο το πλήρωμα μέναμε στο καπούνι, κρεβάτια πάνω κάτω, τούρκικες τουαλέτες χωρίς πόρτες, δυο φανάρια κρεμασμένα για να βάζουν οι βάρδιες το φαγητό.

Ο Λοστρόμος και ντουκουμάνης ήταν τα κουμάντα, σχεδόν όλοι Κεφαλλονίτες.

Μηχανή παλινδρομική, οι αξιωματικοί έκαναν ηλιοθεραπεία στη πισίνα.

Ήμασταν επτά δόκιμοι, τρεις στη μηχανή και τέσσερις στη κουβέρτα. Μου έδωσε ο ντουκουμάνης ένα χαρτί υγείας, ένα σαπούνι «Ερμής», ένα τσίγκινο πιάτο, κουτάλι, πιρούνι, και ένα κύπελλο. Δεν είχαμε τραπεζαρία, τρώγαμε κρυφά και αν είχε ζέστη βγαίναμε στη πλώρη και από τη γέφυρα μας φώναζαν και κρυβόμασταν.

Το πρωί είχαμε τσάι, ελιές και ψωμί. Έπρεπε να περάσεις τούνελ για να ανέβεις στην κουζίνα να πάρεις ότι δικαιούσαι και να φύγεις. Αυγά το πρωί μόνο ο Καπετάνιος και ο πρώτος έτρωγαν.

Μια μέρα περιμέναμε να περάσουμε τον Ισθμό. Φουντάρισε ο λοστρόμος γιατί είχαμε πάθει ζημιά και ο θόρυβος της καδένας μας ξύπνησε όλους. Αφού αποκαταστάθηκε η ζημιά και περάσαμε τον Ισθμό και φτάσαμε στη Μασσαλία, όπως καθόμασταν στις μπίντες φάνηκε του υπολοστρόμου το ένα αρχίδι! Γελώντας του είπα «Υπολοστρόμε, βίρα ένα κλειδί το αρχίδι σου». Από εκείνη τη στιγμή και μετά η ζωή μου έγινε δύσκολη.

Με το που γυρίσαμε Πειραιά σηκώθηκα και έφυγα. Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία σαν δόκιμος και ούτε ξανά έκανα με ποστάλια ποτέ.

 Κωνσταντίνος Κρητικός

(σ.σ. το παρόν κείμενο διορθώθηκε από το αρχικό του, καθώς ήταν χωρίς σημεία στίξης ή παραγράφους.)