Η λαμαρίνα είχε τη δική της ιστορία: Φορτωτική (η)

 

Η λαμαρίνα είχε τη δική της ιστορία:Αν το πλοίο είχε μόνο γυναίκες

Η λαμαρίνα είχε τη δική της ιστορία: free sex for tonight

Η λαμαρίνα είχε τη δική της ιστορία: University college of White Tower

βρείτε μας και στο instagram

Μια απ' τις τελευταίες ναυτικές ιστορίες του Ασκάρ...

Σαν πλευρίσαμε την Αίγινα και ξεμύτησε η Σαλαμίνα όρμηξα στη γέφυρα πηδώντας απ' τη χαρά μου.

"Φάνηκε ο Περαίας, φάνηκε ο Περαίας!"

Ο καπετάνιος έβαλε τα κυάλια κι είπε να μην βιαζόμαστε γιατί το πούσι τέτοιαν ώρα ξεγελάει και παραμονές της Μεγαλόχαρης τα πνεύματα λυσσομανάνε...

Μα σα ρόδησε ο ήλιος φάνηκε ξεκάθαρα ο ουρανοξύστης στο λιμάνι, κι ο στεριανός αέρας μάς έσπασε τα ρουθούνια.

Κι εκεί που μετρούσαμε την απόσταση με το μάτι... γκρούπου-γκρούπου ακούστηκε η άγκυρα. Οι μηχανές έσβησαν και σήμανε το καμπανάκι της μάζωξης του τσούρμου.

Ο καπετάνιος από τη σκάλα είπε πως είναι σκόπιμο ν' αγκυροβολήσουμε σε τούτο το σημείο για μια νηφάλια εκτίμηση της κατάστασης...

"Σύμφωνα με τους κανόνες της ναυσιπλοΐας και της ποίησης", είπε, "στον πηγαιμό για την Ιθάκη δεν πρέπει να βιάζεις το ταξίδι!"

Περνούσαν οι μέρες, οι μηχανές σβηστές, οι βάρδιες χωρίς νόημα κι ο Περαίας μόλις διακόσιες απλωτές απ' την πλώρα.

Κάποιο βράδυ πέτυχα τον καπετάνιο σε φάση ονειροπόλησης.

"Πότε θα δέσουμε καπετάνιο;", ρώτησα.

"Καθόλου δεν βιάζομαι", ψιθύρισε. "Μισώ τον ξέμπαρκο εαυτό μου!".

Άλλο και τούτο πάλι!

Όσο ο Περαίας ήταν μια κουκίδα στο χάρτη, η προσδοκία κρατούσε τον καπετάνιο μας νηφάλιο, υπεύθυνο κι αξιοπρεπή, έναν πραγματικό μαχητή της ζωής. Μα σαν πλησιάσαμε στην ξηρά...

Φθινοπώριασε, κι εμείς στο ίδιο πάντα σημείο, να χορταριάζουμε σαν ύφαλος.

Παίρνω το καμαροτάκι παράμερα, το κερνάω στριφτό και το ρωτάω: "Μετράς κι εσύ τις ώρες να δέσουμε, ε;".

"Μπά!", μου κάνει. "Όταν ταξιδεύω μού λείπουν οι ζωντανοί, κι αυτό είναι γλυκό και παρήγορο. Μα σαν φτάνω μού λείπουν οι πεθαμένοι, κι αυτό είναι αβάσταχτο!".

Τέλη Οκτώβρη αγναντεύω βουρκωμένος το φωτισμένο λιμάνι.

Με πλευρίζει ο μάγειρας και με κερνάει ένα τσίπουρο.

Σηκώνει το ποτηράκι του και εύχεται: "Στον απόπλου!".

Πάγωσα!

"Καλά", του λέω, "ούτε κι εσύ θες να ξεμπαρκάρεις;"

"Το σκέφτηκα καλά", μου απάντησε. "Η στεριά είναι σκλαβιά! Σε τούτη την κουζίνα είμαι βασιλιάς!".

Την άλλη μέρα πιάνω τον ύπαρχο.

"Πότε θα δέσουμε Περαία;", τον ρωτάω κι αυτόν.

"Και τι είν' τούτο απέναντι; Περαίας δεν είναι;"

"Μα έτσι; Χωρίς ελλιμενισμό; Χωρίς δέσιμο;"

Αγρίεψε. Χύμηξε να με κομματιάσει. Στο τσακ τη γλύτωσα.

"Δεν θα 'χει κανέναν ο καημένιος να τον περιμένει", είπα στο μαρκόνι.

"Αντιθέτως", μου απάντησε, "τον περιμένουν πολλοί... χωροφυλάκοι, δικαστικοί κλητήρες, εισαγγελείς...".

Χειμώνιασε, βγάλαμε και τα μάλλινα.

"Τι σε τρώει ναυτόπουλο;" με ρώτησε ο λοστρόμος.

"Ο Περαίας!", του λέω.

"Αύριο αποπλέουμε, το 'πε ο καπετάνιος".

"Για Περαία;", έκανα με λαχτάρα.

"Πάντα για Περαία...", χαμογέλασε... "...μέσω Γιβραλτάρ, Κέιπ Τάουν, Ιαπωνίας!".

Δεν το πολυσκέφτηκα. Πέταξα το τσιγάρο και σκαρφάλωσα στην κουπαστή. 

"Ο Άι-Νικόλας να σας φυλάει σύντροφοι", φώναξα και βούτηξα.

Ήμουν ακόμα στον αέρα σαν άκουσα τη φωνή του λοστρόμου:

"Εσένα να φυλάει άμυαλε! Το αληθινό ταξίδι ξεκινάει όταν φτάνεις..." 

συντάξας: Ασκαρδαμυκτί

Εφτά χρόνια ... "καραβόσκυλο"!

Ακούω πολλούς «στεριανούς» να σχολιάζουν: «αυτός πηγαίνει σε ύποπτα μέρη! Εκεί που συχνάζουν πόρνες, ναυτικοί και άλλα κακοποιά στοιχεία»… Και θυμώνω… Εντάξει, οι ναυτικοί δεν είναι άγγελοι αλλά ούτε και διάβολοι…
Άλλοι πάλι θεωρούν πως οι ναυτικοί περνούν καλά, κάνουν τα ταξιδάκια τους, έχουν μεγάλους μισθούς … Όσοι τα λεν αυτά δεν λογαριάζουν πως ο ναυτικός δεν ξέρει τι θα πει ησυχία, ήσυχο φαγητό, ήσυχος ύπνος, γλυκιά σπιτική συνουσία, τι θα πει να βγεις βόλτα με το κορίτσι σου, τι θα πουν διακοπές, Πάσχα, Χριστούγεννα, μπάνιο στην παραλία, τι θα πει εκτόνωση σε ένα γήπεδο, σε μια συναυλία, σε μια διαδήλωση… Όποιος είναι μάγκας, λεβέντης και καραμπουζουκλής ας έλθει να δοκιμάσει τη γλύκα της θάλασσας!
Κάποιες γυναίκες, κυρίως αυτές, εξιδανικεύουν τους ναυτικούς! Όμως στα καράβια δεν θα βρεις παλικάρια πρώτο μπόι, κούκλους μυώδεις, μπρατσαράδες ψημένους στην αλμύρα και στον ήλιο που δουλεύουν γυμνοί απ’ τη μέση και πάνω.
Τα καράβια δεν είναι Σχολή Ευελπίδων ούτε το φυτώριο της ελπίδας του έθνους! Εκεί θα βρεις σπανούς, φαλακρούς, γκαβούς, αλλήθωρους, καμπούρηδες, ανώμαλους, χασικλήδες, απόφοιτους Ψυχιατρείου ή υποψήφιους για το Δαφνί!
Τον εφοπλιστή δεν τον νοιάζει! Σου πετάει δίπλα σου τον μαύρο απ’ την Ταγκανίκα, που ο παππούς του ήταν ανθρωποφάγος, και κάτσε εσύ να τα βγάλεις πέρα μαζί του…
Θυμάμαι κάποτε ρώτησα έναν που ήθελε να μπαρκάρει, αν είναι στα καλά του! Ο άνθρωπος έκανε μπαμ από μακριά ότι ήταν σαλεμένος! Και μου έδωσε την πιο αφοπλιστική απάντηση: «έχω χαρτί απ’ το τρελάδικο ότι είμαι καλά, εσύ έχεις τέτοιο χαρτί»; Μ’ αυτόν εγώ έπρεπε να μοιράζομαι το ίδιο γιατάκι για τρεις μήνες…
Στους ωκεανούς μιλάς μόνο για θάλασσα, για καράβια, λιμάνια, γυναίκες και λεφτά. Αν θες να μιλήσεις για λογοτεχνία, μουσική, ιδεολογίες, όνειρα … δεν είναι εύκολο να βρεις συνομιλητή!
Όμως η θάλασσα είναι μεγάλο αλκοολίκι! Ακούω κάποιους να λένε «έφαγα τη θάλασσα με το κουτάλι» ή «όργωσα τους ωκεανούς»…

Η θάλασσα, φίλε, δεν τρώγεται ούτε πίνεται! Η θάλασσα σε τρώει και σε πίνει! Σε καταβροχθίζει μόριο με μόριο! Οι ωκεανοί δεν οργώνονται! Αυτοί οργώνουν και ρυτιδιάζουν τα κορμιά και τις ψυχές μας…

συντάξας: Ασκαρδαμυκτί

Η λαμαρίνα είχε τη δική της ιστορία: Σειρήνα και ας καταστραφώ